تیغه کاردهای میوه خوری معمولاً از فولاد زنگ نزن که دارای ۱۲ تا ۱۶ درصد کروم است، ساخته می شود. این درصد از کروم باعث مقاومت در برابر خوردگی می شود. همچنین ۰٫۵ درصد کربن به آن اضافه می کنند تا باعث سختی بیشتر فولاد پس از عملیات حرارتی گردد.
کاردها معمولاً از میله های کوتاه فولادی در حرارت بالا شکل می گیرند، که این حرارت حدود ۱۱۵۰ درجه سانتیگراد می باشد. فولاد حرارت دیده بین دو قالب فولادی سخت قرار می گیرد که آن ها هر دو باعث افتادن چکش و یا پرس با قدرتی می شوند که شکل روی قالب را به فولاد حرارت دیده منتقل می کند. تمام قسمت کارد را می توان به همین صورت شکل داد، اما بعضی مواقع شکل اولیه تیغه فقط در این مرحله و ضخامت نهایی لبه تیغه را در مرحله دوم فرم می دهند.
بعد از اینکه قسمت های زائد تیغه تمیز شد، برای افزایش سختی تیغه را تا حدود ۱۰۴۰ درجه سانتی گراد حرارت می دهند و سپس در حالی که آن را بین گیره بسته اند تا مستقیم بماند، سرد می کنند. بعد از این مرحله برای از بین بردن شکنندگی و افزودن انعطاف پذیری در تیغه از بازپخت (تمپر) که عملیاتی با حرارت کم و آرام است، استفاده می کنند.
دسته کاردهای یک قطعه ای همزمان با تیغه شکل می گیرد، ولی برای نوع دیگر کاردها که دارای دسته های گرد یا شکل های دیگر و یا از غیر فلزات است در مراحل جداگانه ای دسته ساخته می شود. برای از بین بردن براده و رسیدن به سطحی صاف تیغه را سنگ می زنند. برای این عمل از ماشین هایی استفاده می شود که تیغه را طوری به سنگ نزدیک می کنند که لبه تیغه را به شکلی یکسان تیز می کند و همزمان قسمت نزدیک به دسته با مقطع ضخیم تر سنگ می خورد.
مراحل بعدی یک سری عملیات سایندگی است تا تمام سطح کارد براق شود. قسمت های مختلف کارد را روی چرخ هایی که در حال گردش است می گیرند، این چرخ ها از جنس چرم، کرباس یا نمد و پارچه می باشند که با مواد مختلف جلا دهنده پوشانده شده اند. برای بیشتر این عملیات ماشین های طراحی شده که بتوان کارد را با دست به چرخ ها نزدیک نمود، در بعضی ماشین ها سی تا چهل کارد همزمان با هم براق می شوند.
دسته های پلاستیکی معمولاً به وسیله قالب گیری تزریقی ساخته می شوند (طریقه ساختن اجسام پلاستیکی به وسیله تزریق مذاب در قالب). اینها شامل سوراخی کوچک تر از زبانه تیغه هستند که زبانه تیغه با فشار در آن ها قرار می گیرد. دیگر دسته های غیر فلزی ممکن است چوب، شاخ گوزن و یا چینی باشند. آن ها سوراخ هایی بزرگ تر از زبانه تیغه دارند که پس از قرار گرفتن زبانه در داخل آن ها به وسیله مواد چسبناک یا سیمان به کارد می چسبند. خیلی از کاردهای حکاکی شده با کیفیت بالا دارای زبانه های صاف می باشند که در آن ها سوراخ هایی است، و دو کپه دسته در حالی که زبانه در میان آن ها قرار گرفته است، پرچ می شود.
بعضی از دسته های فلزی به صورت تو خالی ساخته می شوند و جنس آن ها از فولاد زنگ نزن، نقره با روکش ورشو (آلیاژ مس – روی – نیکل) و یا حتی نقره استرلینگ (آلیاژ نقره و مس) می باشد. صفحه مستطیل شکل نازکی را زیر پرس یا چکشی که روی یک قالب فرود می آید، قرار می دهند و یک نیمه دسته را از آن می سازند. زمانی که دو عدد از این نیمه دسته ها را به هم جوش داده و یا زرد جوش کنند (جوشکاری در دمای بالاتر از ۴۵۰ درجه سانتیگراد و پایین تر از نقطه ذوب قطعات) دسته کاملی به وجود می آید. دسته توخالی فولاد زنگ نزن را معمولاً به وسیله جوش به تیغه وصل می کنند. سپس لبه تیغه را با سنگ نرم به شكل زاویه حاده تیز می کنند و نام سازنده روی محصول تمام شده حک می شود و در این مورد روش های بسیاری وجود دارد که برای نمونه می توان قلم زنی با اسید را نام برد.
منبع: کتاب آشنایی با فرایندها و خطوط تولید – نوشته مهندس عالی و همکاران
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.