تشعشع الکترومغناطیس با طول موج های بسیار کوتاه یعنی اشعه X و اشعه ϒ از میان مواد جامد عبور می کنند. مقداری از اشعه توسط ماده جذب می شود و تشعشع عبوری از میان ماده می تواند در برخورد با یک فیلم حساس (شبیه فیلم عکاسی ولی متفاوت از آن)، تصویری بر روی آن ایجاد کند. پس از ظهور فیلم رادیوگرافی، تصویری سایه روشن با چگالی متفاوت مشاهده می شود. قسمت هایی از فیلم که بیشترین مقدار تشعشع را دریافت کرده اند، سیاه تر دیده می شوند. وجود عیوب مثل حفره، تخلخل، ترک وناخالصی در درون ماده، بر مقدار تشعشع جذب شده تاثیر خواهد گذاشت. بنابراین رادیوگرافی می تواند برای آشکارسازی انواعی از عیوب در بازرسی مواد، قطعات و جوش به کار رود.
اگر جسم دارای عیبی باشد که قدرت جذب آن متفاوت با خود جسم باشد مقدار تشعشعی که از مناطق بدون عیب عبور می کند متفاوت خواهد بود. در فیلم ظاهر شده ناحیه ای با چگالی تصویری متفاوت مربوط به عیب موجود در ماده خواهد بود. بنابراین عیب در فیلم ظاهر شده به صورت سایه ای دیده خواهد شد. این سایه ممکن است تیره تر یا روشن تر از تصویر محیط اطراف باشد و این امر بستگی به ماهیت عیب و ویژگی های جذب نسبي تشعشع دارد.
فیلم ظاهر شده رادیوگرافی نشان دهنده یک تصویر دو بعدی از یک جسم سه بعدی است. تصویر در مقایسه با جسم مورد آزمایش ممکن است از نظر شکل و اندازه اعوجاج داشته باشد. موقعیت عیب درون قطعه مورد آزمایش را نمی توان با یک بار رادیوگرافی به دقت تعیین کرد. اما با گرفتن چندین عکس رادیوگرافی از زوایای مختلف قطعه ممکن است بتوان محل دقیق عیب نسبت به ضخامت قطعه را تعیین کرد.
رادیوگرافی می تواند کیفیت یک قطعه با یک ساختار را آشکار کند. به شرطی که در ضخامت و چگالی داخل قطعه مورد آزمایش به اندازه کافی تفاوت هایی وجود داشته باشد. اختلاف های بزرگ بسیار آسان تر از اختلاف های کوچک قابل تشخیص اند. انواع عیوب اصلی که می توانند قابل تشخیص باشند عبارتند از تخلخل، حفره ها و ناخالصی ها، جائی که چگالی ناخالص ها از چگالی ماده مورد آزمایش متفاوت باشد. به طور کلی بهترین نتیجه هنگامی به دست می آید که عیب ضخامت قابل ملاحظه ای در راستای موازی با پرتو تابشی داشته باشد. عیوب صفحه ای مانند ترک ها همیشه قابل تشخیص نیستند و امکان جایابی یک ترک بستگی به راستای آن نسبت به پرتو خواهد داشت. حساسیت ممکن در رادیوگرافی به عوامل زیادی بستگی دارد. اما معمولاً اگر یک خصوصیت موجب تغيير ۲ درصد یا بیشتر از تشعشع جذب شده نسبت به مواد اطرافش باشد آن علامت قابل تشخیص خواهد بود.
نوشته در حال تکمیل است …
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.